შოთა ჩანტლაძე - მანიფესტი

ბატონებო და ქალბატონებო,

ეს გახლავთ ჩვენი უკანასკნელი სიტყვა,

ჩვენი პირველი და უკანასკნელი სიტყვა გახლავთ ეს:

პოეტები დაეშვნენ ოლიმპოდან.

იმათთვის, ვინაც წინ მიგვიძღვოდა ჩვენ,

პოეზია გახლდათ ფუფუნება;

ჩვენთვის კი იგი - პური და წყალია

და წარმოუდგენელია ცხოვრება უმისოდ.

პატივისცემით უნდა მოგახსენოთ -

წინაპრებისგან განსხვავებით -

ჩვენ მიგვაჩნია:

ალქიმიკოსი როდია პოეტი,

იგიც სხვასავით ადამიანია,

იგი კალატოზია სახლის მშენებელი,

იგია მშენებელი, რომელიც კედელში

ფართო კარებს და ფანჯარას ჰკვეთს.

ჩვენ ერთმანეთში ვლაპარაკობთ

ჩვენი დღეების უბრალო ენაზე,

კაბალისტიკის არ გვწამს არაფერი.

და კიდევ ერთი:

დედამიწაზე იმისათვის არსებობს პოეტი,

რათა ხე მრუდედ არ ამოიზარდოს აროდეს.

ჩვენ ამით მოგმართავთ თქვენ

და ვდგებით გზაზე

პოეტ-დემიურგის,

იაფი პოეტის,

წიგნთსაცავის ვირთხას რომ გავს.

პატივისცემით მოგახსენებთ -

ყველა ეს ვაჟბატონი

უნდა გასამართლდეს,

რამეთუ აგებენ ჰაეროვან კოშკებს

და უმოწყალოდ ფლანგავენ სივრცესა და დროს.

უძღვნიან სონეტებს მთვარეს,

სიტყვებს აწყობენ ალალბედზე,

იცავენ პარიზის უკანასკნელ მოდას,

ხოლო ჩვენებურად კი ასე არ არის:

აზრი იბადება არა ბაგეებზე,

არამედ გულისგულში იბადება აზრი.

გადაჭრით უარვყოფთ -

მზის სათვალეების პოეზიას,

პლაშჩის და ხანჯლის,

ფრთიანი შლიაპის პოეზიას.

სამაგიეროდ, გთავაზობთ -

ნათელი თვალის პოეზიას,

გაშიშვლებული სულის,

შიშველი თავის პოეზიას.

არ გვწამს არაფერი ალის და ფერიების.

პოეზია არის ასული,

ერთი იღლია მწიფე თავთავებით

ანდა პოეზია საერთოდ არ არის.

სად არიან ისინი, ვინც წინ მიდიოდნენ,

ჩვენი კეთილი და უახლოესი წინაპრები.

ზოგიერთ მათგანი კომუნისტადაც ითვლებოდა,

მაგრამ იყო იგი კომუნისტი, ეს მე არ ვიცი:

მე ვიცი ერთი:

მათგან მხოლოდ ცოტანი აღწევდნენ

ხალხის გულამდე

და ცხოვრობენ ამ გულში.

სხვები კი მუდამ, როცა კი შეეძლოთ,

გამოდიოდნენ სიტყვით და საქმით

პოეზიის უფლების წინააღმდეგ,

ცოდნოდა გზის მიმართულება,

ყოფილიყო პოეზია ჩვენი დღეების

პოეზია პროლეტარიანტის.

დავუშვათ იყვნენ კომუნისტები.

მით უფრო მწარეა აღიარება,

რომ მათი პოეზია - კატასტროფაა,

ზეიმი მეორეხარისხოვანი სიურრეალიზმის,

დეკადენტობა მესამე ხარისხის,

ნაპირზე მიგდებული ძველი ფიცრები ზღვისაგან.

ზედსართავი ლექსები,

ცხვირისა და ხორხის პოეზია,

თვითნებური,

წიგნებიდან გადმოწერილი,

რომლის საფუძველში ძევს სიტყვის რევოლუცია.

თუმცა, პირობის თანახმად,

იგი უნდა დადგეს

გრძნობისა და იდეის რევოლუციის საფუძველზე.

ნახევარდუჟინი რჩეულების „მოჯადოებული წრე,

აბსოლიტურად თავისუფალი სიტყვა!“

და დღეს ჩვენ ვიკითხავთ გაოცებით:

რისთვის იწერებოდა ყოველივე ეს?

იმისთვის, რომ დაეშინებინათ წვრილი ბურჟუაზია?

რა ტყუილა დაკარგულა დრო!

ბურჟუა რეაგირებს მხოლოდ მაშინ,

როდესაც საქმე ეხება საჭმლის მონელებას.

შეეცადეთ შეაწუხოთ იგი ლექსებით!

ასეთია ვითარება:

სანამ ისინი აფუძნებდნენ

შებინდების პოეზიას,

ღამის პოეზიას,

ჩვენ ვიცავდით

განთიადის ლექსებს,

ცისკრის პოეზიას.

პოეზიის სინათლე უნდა უნათებდეს

ყველას დედამიწაზე,

ყველგან დედამიწაზე,

ყველამდე აღწევდეს.