წუხელ სოფლიდან მესტუმრა მთვარე და მოიტანა სურნელი თივის, არ ვუჯერებდი საკუთარ თვალებს - თითქოს ვუსმენდი მამლების ყივილს. და წარსულ დღეთა მათბობდა სითბო, და ცრემლს და სიცილს ვეღარ ვმალავდი, ბავშვობა ჩემი დაბრუნდა თითქოს. ვერ მიცან? რატომ აცეცებ თვალებს? ღადარში თბილად ჩაკრულო კვერო, კვლავ მელოდები გულგამომწვარი... მიწავ, ათასჯერ გადაზელილო, პატარა სახლო, პატარა ეზოვ, მიტოვებულო და მოწყენილო. ვიღაცა ურცხვად ფათურობს სულში... სარკეში ხელის კანკალით ვსინჯავ ნაოჭს, რომელიც არ მქონდა გუშინ. შეუმჩნევლად რომ შემომაჩეჩეს, განვიცდი, როგორც უსაზღვრო ტკივილს, განა არა ჩანს დაღლილ სახეზე. როცა წარსულის აუნთეთ სხივი, წუხელის, როცა მესტუმრა მთვარე და მოიტანა სურნელი თივის. |