როგორ გატყუებთ ჩემი იერი, უზრუნველობის მსუბუქი ლანდი... გგონივართ ლაღი და ბედნიერი, სულ მხიარული... სულ დარდიმანდი... ღამით, როდესაც მარტოკა ვრჩები, ჩემი ბალიში ქვასავით სველი და ფიქრთა ჩემთა ვეება მთები. მზის ჩასვლიდან მზის ამოსვლას ვუცდი, არც ერთი წუთით ჩემთვის არ ვცხოვრობ - ვალია ჩემი ყოველი წუთი. რადგან სიცოცხლე სხვაგვარად მიჩანს, მეძახის ვალის გადასახდელად ქალაქის კართან მომდგარი მიწა. უზრუნველობის მსუბუქი ლანდი... გგონივართ ლაღი და ბედნიერი, სულ მხიარული... სულ დარდიმანდი... |