დავით წერედიანი - მიძღვნა

მამის ხსოვნას

მსუბუქი იყოს ფერფლი თქვენი, წლები გადიან,

ეონი გადის, ცა დაშაშრეს, მიწა დაშრიტეს…

საყდრის კედლიდან კენჭები და კირი მოცვივა

და მერცხლის ძველი ბუდეები. კვლავ გაზაფხულდა.

ვზივარ სიპ ლოდზე.

დასასრული ჯერ არ დამდგარა.

დედა ევდოტი,

ჩემი ბავშვობის ერთადეთი მონაზონი,

თხას აძოვებდა ჯაგნარებში, ლანდადღა მახსოვს,

აქ, გაუქმებულ ამ საყდართან, ხუხულა ედგა,

დედაკაცები აკითხავდნენ შებინდებულზე

კაბა-ჯუბებში შემალული ჯამ-ტომსიკებით.

ერთხელაც გაქრა. თხა რატომღაც ტყვიით დაცხრილეს,

ხუხულა დაწვეს და მას აქეთ - ხმა, ჩამიჩუმი.

სად ხარ საწყალო, ვიშვიშებდნენ დედაკაცები.

ყველა მათ - ვისაც საფლავები არ დარჩენიათ,

ვინც საიდუმლო გვირაბებში თიხად ჩაგლისეს

ან ვისმა ძვლებმაც ყინულეთის მიწა მოფინა…

“აჰა, უფალო, კმა არს ჩვენდა! განსრულდა გვემა!

აწ აღარ გვინდა,

აწ აღარ გვინდა ხორციელი აღდგომა მკვდრეთით”!

ცად გაშვებული ბაბილონის ვეება ჩრდილი

ეცემა გუმბათს.

დასასრული ჯერ არ დამდგარა.

წმინდაო დედა ევდოკია, ხარ ცათა შინა,

სასძლო უფლისა საუკუნო ნათელში ბრწყინავ,

ზიხარ ნეტარი, სიხარულის ცრემლებით სველი,

ხუხულა ყვავის, თხა კიკინებს, ხასხასებს ჯაგი…

უთხარი უფალს, სანატრელო, უხრწნელი ბაგით,

უთხარი უფალს,

აღარავინ აქ აღარ ელის.

მთაში მძაფრია გაზაფხული, დიდხანს მოიბრძვის,

სანამ თესლიდან დაიძრება პირველი ღივი

და სამზეოზე გაოცებით მიმოიხედავს.

კვლავ ორთქლავს მიწა.

დასასრული ჯერ არ დამდგა.