დავით წერედიანი - უდიდმეფონი

უფლის ხმად მეცნო, მოყმენო, დაგვდევს, მძვინვარებს.

ის, რასაც გაასწარ, აღარმცა ჰგონებდი ნახვას,

წლებს მხარზე გაიხვევს, ბნელში წაგადგება მძინარეს,

ზედ შიშველ გულზე, თვისტომნო, დაგაბჯენს ლახვარს.

რას არ ხედავდა

კედელში ჩატოვებული ბზარი,

აზიურ მაიდნებს, ჩადრებს, ტანკენარ მინარეთებს.

ტყვეებს ვყიდდით, ფასი, სამწუხაროდ, არ იყო მყარი,

ცხენებს ვყიდულობდით,

ფრთხილად გადმოგვყავდა მდინარეზე.

რა კაცად იცხოვრე, სეფედავლე? მგზავრად.

ამყოლს ავყევი, დრო დგება სულთა ამოსვლის.

შემოიცვი სხვისთვის გამოთარგული სტავრა,

აფართხუნე ტანზე მოურგებელი სამოსი.

არადა, ელვანი გვფერობდნენ, დღესასწაულნი ხრმალთა,

შუბ-შიმშერთ სეფანი - რამ? რისმა სახმილმა მოგვაგზნო? -

შუბ-შიმშერთ სეფანი, სამეფო კარვების კვალთვა.

ვინ მიგვიწვევდა ჩვენ ამ ნადიმზე, მოყვასნო?