ვარლამ რუხაძე - მწყემსის სიმღერა

ხელთ მიპყრია სალამური,

მორაკრაკე, საამური

და გაისმის ხმა ციური;

არე მარეს ეფინება,

- ყურსა უგდებს თვით ბუნება

და სიამით იღიმება.

დიადია ხელოვნება!

მისით ყველა იხიბლება

და ქედს უხრის, ემონება.

ის სძულს მხოლოთ შავს სატანას,

რომ გვიმღერის ბოროტ ნანას

და თან ლესავს ჩვენთვის დანას.

როცა ესმის, გულზე სკდება,

აზრთა ჯალათს ეკითხება:

„რად მიეცი ამის ნება?!!

მაგრამ სანამ შემწევს ძალი,

თუნდ მომიდვას ცეცხლის ალი

არ შევდრკები, ვით კლდე სალი.

და სალამურს - ამ ჩემს სატრფოს,

გაცივებულ გულის გამთბობს,

ვათქმევინებ ნანახ-ნაგრძნობს!