ლიდია მეგრელიძე - დღეები ბორჯომში

მე ხშირად მიყვარს ოცნებით დაღლა,

მიწავ, შენს სითბოს მკერდს ვერ ვაშორებ!

ასე მივყვები ცხოვრების დაღმართს

და მკრთალ სითეთრეს ლურჯი სიშორის.

ლიკანის მთებში დავთალხავ თვალებს,

მომაგონდება მრაწმინდის მთვარე...

ეხლა მე ვგევარ გრძნობა ნამთვრალევს -

ღამიღ ნაწვალებ უზნეო ქალებს!

ო, ეს ხეები ელლინურ სიბრძნის,

დინჯი, ბებერი, და ასე ნაზი.

ცისფერ ზმანების დღეები მირბის,

ვფიქრობ: ბორჯომში დავჰკარგე აზრი.

დღეს ეს საღამო - მუქი ატლასი,

ვერცხლის ჩანჩქერი აქოჩრილ ჩქერის.

მივლის ველური ფიქრი ათასი

და ეს ფოთლებიც დღეს სხვაფერ მღერის!

ვიცი იკივლებს მატარებელი,

რომ, იქ სადღაც შორს არის სხვა მხარე!

მოვა, გაზეთის დამტარებელი,

კვლავ მომაგონებს მთაწმინდის მთვარეს.

თბილისო, გული შენ მოგაბარე! -

ხსოვნის ალერსმა გადამიტანა

ვუცქერი სულის დახურულ კარებს

ვიცინი ისე, როგორც სატანა.