საფო მგელაძე - შენ ისე არხევ...

შენ ისე არხევ მაგ წამწამთ ტევრებს,

როგორც მებრძოლი მჭრელ ლიბანდაკებს;

მე შენი თვალი გადამემტერა

და გულს ანათრთოლს ლახვარზე აგებს.

წადი, ეგ სახე ჩამომაშორე:

მინდა სიცოცხლე ვატარო წყნარი

იქ ზევით, ზევით ჩამიხვევს ბორი

და დამშვენდება მხრებს ლევტონარი.

იქ ყრუ სენაკი მომიალერსებს,

იქ წელს გასწურავს შავი ქამარი,

იქვე დავმარხავ ჩემს მხურვალ ლექსებს

და არც შემაკრთობს ჩრდილი თამარის.

თუ იქაც მოვა ვნება მწველ სენად

და მესტუმრები ფრთა შავ დემონად,

ავალ ჰაერში ზღაპრულ სელენად

და შენც გარდაგქმნი ენდიმიონად.

რომ თავს არ ვგრძნობდე მუდამ შენს მონად

და არ შევსცქერდე მაგ ღია თვალებს,

დავხუჭავ იმათ მზის დასაკონად

და შემოგახვევ სიკვდილის რკალებს.

შენს ჭრელ სიზმრებს კი წავიღებ მე თან

და როცა მთვარე აანთებს ლამპრებს,

ჩამოვფრინდები ისევე შენთან

და მოგიყვები მომხიბლავ ზღაპრებს.

გეტყვი, თუ რამით ტბისა ნაპირად

რაზე ოცნებობს ტანწვრილი ლელი,

ან ვით თარეშობს გზის განაპირად

ნორჩი ლიკლიკა, კვერნა და შველი.

წვრილი ფეხებით რა კოხტად გარბის

შავთვალა მალი ნიამორები,

ვით დაკოდილა კლდეებზე ბარბი

და შავი ფრთებით დაჰქრის ქორები.

დღის სინათლემ რომ არ გამაწამოს

შენს ფერმკრთალ სახეს მივეფერები,

ფრთხილად ვაკოცებ დახრილ წამწამებს

და ისევ მთვარეს მოვეფარები.

გავხდები მითი, ოღონდ გიყვარდე

სიცხადე მომკლავს, რადა მგონია?!

გული ეძლევა დანისლულ დარდებს,

სული დაჭრილი იადონია.

წადი, ეს სახე ჩამომაშორე

მინდა სიცოცხლე ვატარო წყნარი,

გავხდები სასძლო ქარიშხლის, ბორის

და დავიმშვენებ მხრებს ლევტონარით.