შოთა ნიშნიანიძე - როს ცას და მიწას...

როს ცას და მიწას გადალეკავს

ფერი სიმწიფის, -

სიხარულისგან,

სიყვარულისგან,

ყველაფერი თრთის და იცინის.

მზე,

მყვირალობა,

მტეხიანობა,

მდინარეების ალანქერება -

ცეცხლს მოუკიდებს,

სუნთქვას უდიდებს,

ააღორძინებს ქვეყნიერებას.

სიმწიფის სული გაიჭრება,

გაიხალვათებს,

ქვეყნიერებას გადიჯირითებს...

მდინარეებზე დაყრის ქვირითებს...

გადაედება ქალთა უბეებს -

აამწყაზარებს...

აამწყერებს...

აამეწყერებს...

ვეებერთელა ქვევრივით დუღს

მთელი ქვეყანა,

ვეებერთელა ჯიქანივით

რძით იჭექება,

ვეებერთელა მტევანივით

მზით იშაქრება.

ვეებერთელა ნაყოფივით

ბროწეულდება

და უცებ სკდება 

მოფუთფუთე უთვალავ სკებად...

ცასა და მიწას გადალეკავს

ფერი სიმწიფის, -

სიხარულისგან,

სიყვარულისგან,

ყველაფერი თრთის და იცინის.