ჩემს ყრმობის ხანში მე აფხაზეთში მიყვარდა ასვლა უცნობ ბილიკით, რომ დავმტკბარიყავ ცად ანაზიდის ჩუქურთმებითა და ბაზილიკით.
უზარმაზარი, მიუვალი და უცნობი გზები, უუძველესი იგი ტაძარი, უმშფოთარესი ის ხეობები.
სიძნელით სავსე ჩემთვის არასდროს არაა ძნელი, როდესაც იცი გადიფრენს თავზე წელიწადების ქროლა ფიცხელი.
ბევრი ხვეული იყო, მხარეო, ჩემთან მავალი; დე, ჩნდეს, ხელიხელ გადახვეული წარსული, აწმყო და მომავალი.
მოწყენით ნუ ხარ! - და უძველესი ტყეების მცველი აქ ჩემს მახლობლად შრიალებს მუხა, ვით მომხიბლავი მოტივი ძველი. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გალაკტიონ ტაბიძის პოეზია |