შოთა ნიშნიანიძე - პატარა იყავ და ამიტომაც...

  ... პატარა იყავ და ამიტომაც 

თუ ვერ გამჩნევდი, მეპატიება... 

რას ვიფიქრებდი, არ დამინდობდა 

შენი ქალური შურისძიება.

და რომ გიყვარდი, როდია ჭორი, 

ან ქარაგმულად თქმული იგავი... 

მიუწვდომელი და შორზე შორი, 

შენს თვალში დიდი ვინმე ვიყავი.

როდესაც ეშხი შეგმატეს წლებმა, 

როცა სიმწიფის ფერი გაჩუქეს, 

შენ დაგინახეს სულ ყველამ ერთად: 

გულმა, თვალებმა და სიჭაბუკემ.

და შეიცვალა ჩვენი როლები, 

შენ გამირბოდი, მე გდევდი ბოლოს... 

შენ წითლდებოდი და ათრთოლებით 

უხერხულ სალამს მაძლევდი მხოლოდ.

ბოლოს გავიგე როგორ დაგკარგე, 

დაგკარგე, დამრჩი ნატვრა მარადი... 

თვალებში როცა ჩაგხედე კარგო, 

შენს თვალში მაშინ დავპატარავდი.