მიხეილ ქვლივიძე - ხეების სიმღერა

 საღამოს, როცა ჩადგება სიცხე

 და მიწა მოღლილ წამწამებს ნაბავს,

 ყველა ხე თავის ენაზე იწყებს

 სიყვარულის და სიცოცხლის ამბავს.

 მარად მშფოთვარე ვერხვები ბჭობენ,

 სადღაც მელექსე ჭადარი ღელავს,

 ნაძვი, ქალივით მომდგარი ღობეს,

 ჩემს ფანჯარაზე ანიშნებს თელას.

 ტირის ტირიფი, ტოტების ქნევით

 მუხლმოდრეკილი ბუჩქები წუხან,

 გუგუნებს ბაღი და როგორც ქვევრი

 ყველას ბანს აძლევს მოხუცი მუხა.

 გზის პირას, მწკრივში, ალვები დგანან

 და კენწეროებს არხევენ უხმოდ,

 თვალს ლულავს მიწა და როგორც ნანა

 ნიავი ყველას ძილისკენ უხმობს...

 საღამოს, როცა ჩადგება სიცხე

 და როცა მთები იცვლიან კაბას,

 მეც ჭადარივით სიმღერას ვიწყებ -

 სიყვარულის და სიცოცხლის ამბავს.