მარიამ წიკლაური - რა გვიან

ჩიტები ნისკარტით ამსხვრევენ აისებს,

ცა უბეს, დამერცხლილს, მზის ვერცხლით აივსებს,

მოსკდება მთის კიდეს ცისფერი ზვავები

და მიეხეთქება კედლებს და აივნებს.

ყოველთვის გაშფოთებს ეს დილა, დაიმონ,

იყუჩე, არ მსურს რომ უცხოთაც გაიგონ,

რად მიღირს, რად მიღირს ეს შფოთვა მარადი,

რომლითაც სიმშვიდის სრა სურთ რომ აიგონ.

ჩამომდებს მხარზე თავს დაღლილი ცა ისევ,

აოცებს ასწლეულს საოცარ წამის სვე.

ჩიფჩიფებს გადია ძველ ზღაპრის სამებას,

ძილის რძის შროშანებს თვალებზე წამისვამს.

მითხარი, გეთაყვა, რა გქვია, რა გქვია?

ივსება სიზმრებით ღამეთა ლაგვინი.

ვარდისფერ ქუსლებით ცა გულზე გამიარს

რა გვიან,

რა გვიან,

რა გვიან,

რა გვიან...