მარიამ წიკლაური - ბედნიერებავ

თენდება ნელა, სიყვარულივით,

გულს რომ აჩქამებს და ახმიანებს.

ჩიტების გარდა არავინაა.

ნუთუ, არ ესმით ადამიანებს

ეს ხმა, დუმილში ამბოხებული,

მე ახლა უნდა გული გამისკდეს.

დამყურებს ღმერთი, როგორც მოწყვეტილ

კენჭს გადმოსცქერის დაბლა სალი კლდე.

მივექანები... ჰა, ჩავუქროლე

ღამეებს, სიზმრებს, ჩემს თავს, სიცოცხლეს,

შენსკენ მოვქრივარ, ბედნიერებავ,

უნდა დამიხვდე სადმე, იცოდე!

უნდა ჩამიკრა გულში, სულელო,

არაფერს გეტყვი, ვიტირებ მარტო...

ნუთუ არასდროს არ გიგრძნობს გული,

შენთან შეხვედრას რა ძლიერ ვნატრობ?

ვაი თუ, ისე პაწაწინა ხარ,

ვერც შეგამჩნიო, ვერც გიცნო გზაზე

და უფსკრულამდე ისე ვიქროლო,

შენს ნაცვლად სიკვდილს მივასკდე კარზე...