მარიამ წიკლაური - მერგო წვიმის წვეთის ბედი

მზის სხივს აყოლილი ლერწის

მორჩილებით მივცოცავ.

გეფიცები, მწარედ შეცდა,

ვინც მოკვდავი მიწოდა.

მერგო წვიმის წვეთის ბედი,

ბედი მინდვრის ყვავილის

და სიცოცხლეს, სიკვდილს იქით,

ცხრაჯერ მაინც ავივლი,

როგორც მიწის დაბელტილი

მკერდის კორდს და ბილიკებს,

მაჭანკალი ბედისწერა

ბებერ სიკვდილს მირიგებს.

მე კი, რა მესიკვდილება,

ცა მთლის ნათლის აკვნებად,

ნაგვალვარ გულს ისევ შენი

სიყვარული აკვდება.

თმის კოწოლში ჩამიწნია

წარმავლობის სიმორცხვე,

ჰე, ვინ იცის, მერამდენედ

ამომიყრის სიცოცხლე,

როგორც ყლორტებს, როგორც ყვავილს,

როგორც ბალახს მთის ფერდი,

ლექსით გეტყვი, რასაც ფესვთა

ნანინებით ვისმენდი.

მერგო წვიმის წვეთის ბედი,

ბედი მინდვრის ყვავილის,

წარმავლობას ვაგემოვნებ

უკვდავების მარილით.