გალაკტიონ ტაბიძე - შავი ყორანი

გზა გავიარე... მსურს მოვიხედო,

და დავინახო მთისა ქედები;

შავი ყორანი გზაზე მომჩხავის:

"ნუ იხედები... ნუ იხედები!"

გზაზე მივდივარ... მსურს გავარკვიო

გასავლელი გზის სივრცე უცვლელი;

შავი ყორანი ისევ მომჩხავის:

"შორს ნუ გასცქერი... შორს ნურვის ელი!"

მაგრამ სადა ვარ? გზა აღარა სჩანს,

ამ  სიბნელეშიც გაჭირდა გავლა;

შავმა ყორანმა ფრთა ფრთას შემოჰკრა,

შავმა ყორანმა თავზე დამჩხავლა...

გადაიფრინა და მომაგონა

დრო უბედობის გვერდით მხლებელი,

ჟამი - ყველაფრის მქნელ-გარდამქნელი,

სივრცე - ყველაფრის მიმტევებელი.