გრიგოლ რობაქიძე - ლანდი

 შფოთავს ღამე,

 შფოთავს შავი,

 ქშინავს ველი, გმინავს მთაცა;

 ვამე, ვამე,

 შენი თავი

 ვინ მომტაცა, ვინ მომტაცა...

 ვზივარ ცეცხლთან,

 ვდნები ნელა,

 ცეცხლი ფიქრად იფერფლება,

 გაჰქრა შენთან

 ერთად ყველა,

 მხოლოდ ლანდი მევალება...

 სუსხი ისხმის,

 ვუსმენ მუნჯი,

 ფიქრი შენ ლანდს ეტანება;

 ეს რა ისმის?

 ჩიტი ლურჯი

 ჩემს ფანჯარას თავს აკვდება...

 შენ ხარ ეგებ?

 მაგრამ არა:

 მხოლოდ ელვით შეკრთა გული,

 ცრემლით გეძებ

 და ფანჯარა

 მიცქერს ისევ მოღუშული...

 შფოთავს ღამე,

 შფოთავს შავი,

 ქშინავს ველი, გმინავს მთაცა;

 ვამე, ვამე,

 შენი თავი

 ვინ მომტაცა, ვინ მომტაცა...