აკაკი წერეთელი - მუხამბაზი (ფუ! ჩემს ვარსკვლავს...)

ფუ! ჩემს ვარსკვლავს და ჩემს ბედისწერასა:

ცივ ნაცარში მიმატყუპა კერასა!

რაც მებადა გაატანა ურჯულოთ

შემოსეულ ჩხიკვს, ყვავსა და ძერასა.

რას მერჩოდა? ვის რა ვირი მოვჰპარე?

რომ საკანად გამიხადა ეს მხარე,

სადაც სისხლი დავანთხიე სარწყავად

და ცრემლებიც თან ჩავურთე მდუღარე?

ცალი ხელით გვარს და რჯულს ვიფარავდი,

მეორეთი - ვთოხნიდი და ვბარავდი!..

სისხლის ოფლში გავიწურე... გავკაჟდი,

გავფოლადდი ცეცხლში!.. დავპატარავდი!

დავჩიავდი!.. ნალევი ვარ კვერცხივით.

მზე ვერ მწვდება ჯერ ვერც შუქით ვერც სხივით

და თუ დამწვდა... ჩამომჭვრიტა სარკმელში,

ვიბრჭყვიალებ ერთხელ კიდევ ვერცხლივით!

მაგრამ ჯერ კი, ფუ, ჩემს ბედის წერასა,

სანამ ასე მიკრული ვარ კერასა!..

შხამ-ნაღველი და ძირმწარე ჩემს კალამს!

და ცრემლები ამ ჩემს შემკრთალ წერასა!..