მწარე ბრძოლის ცეცხლ-ალმურში ელვარებდა ჩემი ხმალი, მე არ მრწამდა ამ ბრძოლაში გაკითხვა და ცოდვა-ბრალი.
მწვავდებოდა კაცთა ომი, როგორც ლომი, მე ვიბრძოდი, ცეცხლისა და სისხლის მდომი.
რომ დამიჭკნა ია-ვარდი, მე მწყუროდა სისხლის ღვრაში ჩამენთხია გულის დარდი.
მე გარს მერტყა მტერთა ჯარი, მწარე კვნესა შემომესმა, გულის სიღრმით ამომსკდარი.
ბრძოლის ველზე ეგდო მტერი, სისხლი სჩქეფდა და ერთოდა მტვერში სისხლი, სისხლში მტვერი.
რომ მომეკლა ეგ მტარვალი? მე ავთრთოლდი, ავკანკალდი და ვიშიშვლე სწრაფად ხმალი.
წინ დამიდგა შენი ჩრდილი, მზის სხივივით ანთებული და ჩრდილივით მოწყენილი.
სახე მშვიდი, სახე მტკბარი, სათნოება-მწუხარებით მიცქეროდა განამწარი.
მე თვალები მწველი შენი და მკითხავდენ, თუ რათა ვკლავ, ან მკვლელად რად შევიქენი?
განადგურდა ფიქრი ლაღი, ძირს დავუშვი სწრაფად ხელი და დავყარე იარაღი.
გადვიარე ტყე და მთები... და მას შემდეგ მოღალატეს მეძახიან მეგობრები. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გალაკტიონ ტაბიძის პოეზია |