გრიგოლ ორბელიანი - ჩემი ეპიტაფია

როს ვიყავ ცოცხალ, ვითა შენა, მკითხველო,

მეცა მიყვარდა, მეც ვჰსტიროდი, ვილხენდი,

და დაფიქრებით დავჰმზერდი საფლავებსა!

მერგო რიგი, და აწ ჩემს საფლავს დაჰმზერ შენ!

ამ ზენა-ჰსჯულსა ვერა არსი ვერ ასცდეს:

ვერცა ხელმწიფე დიდებისა გვირგვინით,

ვერცა გლახაკი შემოსილი ძონძითა,

ვერც სიჭაბუკე შვენებითა შემკული

და ვერც მოხუცი დაღალული სიცოცხლით!

ყველა იცვალოს, ყველა მოკვდეს, დამიწყდეს,

და მხოლოდ წრფელი სული, წმიდა, ცხოველი,

მღვთადა აღვიდეს ნაწილაკი მღვთაებრი.