ფეხმძიმობა
|
იმ წვერებიან კაცს მიწამდე თავი დაუხაროთ ბარბაცით რომ ამოდიოდა “გემოდან”. რუსთველის ძეგლის ადგილზე ის იდგა მაშინ და ღიმილით დაგვცქეროდა ზემოდან.
და სულაც არაფერი ვითომაც, კაი ძმაკაცივით გაგვერეოდა, რადგან, ბავშვი იყო თვითონაც.
გვითხრა - ეს არისო სიონი! მერე ვიღაცამ სთქვა - იცით ვინ არისო? ვინ? გალაკტიონი!
“როგორა სწავლობთო?” - გვკითხა. სად იყო სად არა, სოროდან გამოძვრა ერთი ჩვენ კლასელი ვირთხა.
ოღონდ ლექსებში გვიწერენო ორებს, ხუთიანს სახეზე ხედავო ბიძია? ვერ ვუძლებთ მამების ტორებს.
ჩააწყო გალასთან საქმე, “კაიო ძამიკო” მოჭუტა თვალები, აბა რისთვის ვარო აქ მე?
მერე რომ შარში არ ჩავარდეთო, ჩემი გაბავშვება თუ თქვენი დაკაცება? სჯობია თქვენ გაიზარდეთო.
ლექსებით დაგვაპორწიალებდა ოლიმპზე, ერთი მზე თავზე დაგვჩახჩახებდა ქუჩიდან შემოგვციცინოდა ორი მზე…
მიწიერ ღმერთებს არ აქვთ შენდობა კაცი მიწაზე ღმერთს არ ენდობა. თორემ ახლა ხშირად ბჭობენ… გალაკტიონი მეტია, მისი ნიკორწმინდა თუ თითონ ძეგლი ნიკორწმინდა.
და დაარქვა გალაკტიონი, ანუ გალაქტიკა!
ახლა მიგონებს ალბათ ზოზია გალაკტიონში არის დემონი და ჩემში უფრო ანგელოზიაო” - ტერენტი გრანელმა.
დამეთანხმება ალბათ ზოზია, მაშინ დემონიც ანგელოზია ან ანგელოზშიც არის დემონი.
თუმც მიწიერი, არაბიწიერი, ყოველდღიური მაინც ღვთური ზევსის ძე, მუზათ წინამძღვარი,
გალაკტიონი როგორც ატლანტი ცის თაღს ცალი ხელით იჭერდა. რაღაც სისუსტეს მაინც იჩენდა…
საკუთარ თავის ზიდვისათვის არ ეყო ძალა! |
