შოთა ნიშნიანიძე - სათაფლია

ისე როგორ გავიზარდე,

არ მინახავს სათაფლია.

სადაც იდგა სახლიკაცი -

პაპას ძვლები სად დაფლია.

ნისლი ვიყავ - მსიზმრებია -

სათაფლია მიძებნია,

სადაც ჩემი მამულია,

დაკარგული ბიძებია.

ვენახებზე გავწოლილვარ,

დავცურავდი ჩალებშუა,

დაკარგული ხბოსავითა

ვბალახობდი ჭალებშია.

ერთი მუჭა ბაღ-ვენახი

გულში ჩამიკონებია

კრამიტებზე მიტირია -

პაპის სახლი მგონებია.

ღრუბელივით გავგუდულვარ -

ნისლი ვიყავ ფარატინა

წვიმა გავხდი ხმაჟღურტულა -

შენმა ნახვამ ამატირა.

აღვიძებდა წვიმის ეშხი

დაყვითლებულ ყანას ხშირად,

ვფათქუნობდი სიმინდებში

ვჩურჩულებდი ბალახშიაც.

ვაი, განა დავკარგულვარ,

განა ყოფნა განახევრდა? -

ტანი მექცეს ნაკადულად

ფოთლებად და ბალახებად.

ცოცხალი ვარ თუ მკვდარი ვარ

რა დამკარგავს ადამიანს,

შენი მიწის ფუტკარი ვარ

ჩემო დედა სათაფლია.