ალექსანდრე საჯაია - ნაადრევი ვარდები

თვალებო ჩემო, ეს თეთრი ფეთქვა

რა არის, ანდა სადა აქვს ბოლო?

მე უცებ მსურდა ფიფქისთვის მეთქვა,

რომ ნაადრევი ვარდია მხოლოდ.

მოდის, ჩამოდის ცა მოცქრიალე,

ციმციმებს, ცეკვავს და ვეღარ ვუცქერ,

პირველი ფიფქი რა მორცხვი არი -

შუბლზე დამეცა და გაქრა უცებ.

იქნებ ეს იყო ძილში ნახული,

ან მაისის დღის ოცნება ვაგე,

აბა რა იყო ის გაზაფხული,

რა სითბო ჰქონდათ გაყინულ ბაგეთ.

რა იყო, თოვლი როგორ ფრთხებოდა

უხილავ ფრთების აფართქალებით;

მე მარტო გულით ვეკითხებოდი

და მპასუხობდნენ მარტო თვალები.

ჩვენს ირგვლივ მხოლოდ მსუბუქად  მქროლი

ქარი უთეთრეს ფარდაგებს შლიდა,

საღმო იყო და იყო თოვლი

და სახურავებს ათოვდა მშვიდად.