სერგეი ესენინი - ყველა სულდგმული თავის ბედს მიჰყავს...

ყველა სულდგმული თავის ბედს მიჰყავს

და ყველას ბედის ლოდინი დაღლის.

მე რომ პოეტი არ ვყოფილიყავ

დამიძახებდნენ ქურდსა და თაღლითს.

ტანად დაბალი და კაფანდარა,

ბიჭებში - ყოჩი, სინდისიანი,

თითქმის ყოველდღე, არ დაგიმალავ,

შინ ვბრუნდებოდი პირსისხლიანი.

და განცვიფრებულ დედაჩემს ასე

კვნესით ვეტყოდი ანგლობის ამბავს:

"ეგ არაფერი, დავეცი ქვაზე

და ხვალ დილამდე მოვრჩები ალბათ!"

და ახლა, როცა შორით წასულან

იმ ნეტარ დღეთა მღელვარე ხმები,

დიადმა ძალამ, მამაკაცურად,

ჩემს პოემებში შეისხა მხრები.

ოქროს სიტყვების ძვირფასი ხვავი

ყველა სტრიქონში ხელახლა მამხელს,

როგორც ოდესღაც უშიშარ რაინდს,

როგორც მოჩხუბარს და როგორც - თავხედს.

და მაინც დავრჩი ამაყი დღემდე

მხოლოდ ახლისკენ ვადგამ ნაბიჯებს

და თუკი ადრე სახეში მცემდნენ,

ახლა ეს სული სისხლით ამივსეს.

და დედის ნაცვლად ვაუწყებ ასე,

ბობოქარ ბრბოებს, ანგლობის ამბავს:

"ეგ არაფერი, დავეცი ქვაზე

 და ხვალ დილამდე მოვრჩები ალბათ!"