ოთარ ჭელიძე - ორი მარაბდელი

მხედარს ცხენმა გაურჩება გაუბედა გარდაბანთან,

უცებ გზაზე გამოჩნდება ცხენოსანი შავნაბადა.

რაშს მკერდიდან ორთქლი ასდის, ორთქლი ღრუბლად აჰქრის ცაში,

გახვითქულა გოლიათის სიმძიმისგან შავი რაში.

ცხენი ლასტით გადარია, მიჰქრის, გზიდან ბუღი ადის,

ალბათ ვინმე თათარია, მაგრამ თათარს ქუდი ნაბდის?

ჩრდილი ხევთან ითალხება, აღვირს სტაცებს პატრონს რაში,

მხედარს მკერდზე ცისარტყელად შემოურტყამს პატრონტაში.

ნაბადს ქარი ისე არხევს, თითქოს ტყდება შავი ტალღა,

მაღლით ცა და ძირს ბალახი ფლოქვთა მტვერში ჩაითალხა.

ლურჯი ნისლი იალაღის შიშნაკრავი ადის მაღლა,

- დაყარეო იარაღი! - ცხენოსანმა დაიძახა.

დგება შავი რაში ყალყზე, ლაგმიანი ტანჯავს ყბები.

- არ ველოდი, განჯის გზაზეც გაჩენილან ყაჩაღები.

თოფი მქონდეს, რად გავცრუვდი, გავცემდიო პასუხს თოფით.

- განზე გადექ, რაღას უცდი! - გადმოჰყივლებს კვლავ უცნობი.

- ჩამოთვალე შენი ხელით, ღარიბს დასჭირდება ფული,

ეგ ხანჯალიც შეიხსენი, - ყივის ხირიმშემართული.

- ფული? - ჩაიცინებს გულში; ტატოს შიში გაეფანტა.

ვალის გარდა საფულეში ერთი გროშიც არ ებადა.

ძველი ხანჯლის ჩამოხსნისას ჩაეღიმა ბარათაშვილს,

ყაჩაღს იცნობს, ბალღობისას შეხვედრია მარაბდაში.

უცხოც შეხვდა მას ღიმილით, შეყოყმანდა წამით ასე, -

და ნაბადი მან ჩრდილივით გადააგდო მწვანიანზე.

ბოლოს თავქვე ჩამოსვლისას მოაბრუნა მარდად რაში,

ტატოს ჰკითხა: - ბალღობისას თუ ყოფილხარ მარაბდაში?

ჩვენსოფლელი ვეღარ გიცან, რა კაცი ვარ, რა ქართველი,

ნუ წახვალო, ჯერ დაიცა, - სთხოვს მარაბდელს მარაბდელი.

უარის თქმა იყო ფუჭი, შეტრიალდა წაღმა ჩარხი,

უნაგირზე მთვლემარ ხურჯინს გადაუხსნის თვალს ყაჩაღი.

გზის ნაპირას ნაბადს გაშლის, გაგორდება ყანწი გრძელი,

თავპირველად ბარათაშვილს აწვდის, როგორც მასპინძელი.

დაცალეო ერთი ყანწიც, თვალები რომ დაგეცრემლოს,

ეს იყოსო გლეხი კაცის, ღარიბ კაცის სადღეგრძელო.

ვეხეტები გზიდან გზაზე, რაც მებადა, წამართვესა,

მდიდარს ვართმევ, ღარიბს ვაძლევ, ღმერთი როგორ წამახდენსა.

გზის ნაპირას ისხდნენ ასე, დასდგომოდათ თავს ნათელი,

წუთისოფლის ღირსებაზე ბჭობდა ორი მარაბდელი.

როგორც დედინაცვალს გულქვას, გაჰქცევია ორივ ყოფას,

გზა ორივეს არაგვს უგავს, ქედით ორად რომ იყოფა.

ერთი ღატაკთ ესარჩლება, მდიდარს გზაზე დაუხვდება,

გადმოხდომა ემარჯვება, რიხიანად დაქუხება.

მეორესთვის ეს საწუთრო უფსკრულია, მარად ბნელი,

თუ ამხედრდა, ვერ გაუსწრებს ვერც არსენა მარაბდელი.

ვერც სიკვდილი დაეწევა, ვერც ძახილი მუხთალ დღეთა,

ხვედრს მეხივით დაეცემა, თუ აჯანყდა, თუ ამხედრდა.

გზის ნაპირას დიდხანს ისხდნენ, ჯანში არყის ჩადგა ეშხი,

წუთიერმა სიხალისემ გაიელვა მათ თვალებში.

ადგა არსენ მარაბდელი, სადღეგრძელო რაღა დარჩა...

ვერცხლისფერად დანაფერი ფიცხლად იძრო მან დამბაჩა...

ცივი ლულა გადუკოცნა, კაცი ღმერთკაცს ჰგავდა მაშინ,

ყანწის დარად დაულოცა იარაღი ბარათაშვილს.

- გქონდეს, ამით დაგახსომდეს ჩვენი კარგი პურ-მარილი,

სადაც შემხვდე, არასოდეს არ დამიხვდე სტუმარივით.

განდევნილნი დავალთ სოფლად მე ყაჩაღი, შენ მგოსანი! -

თქვა არსენამ და გაშორდა ერთურთს ორი ცხენოსანი.