დღეს სასწაულებს ვმართავ ნამდვილი შეუნდობი და შეუწყნარები, ჭალის პირს მარტო ვარ დავარდნილი და მწარე სული მხდება წვალებით.
ვხრავ ლაგამ-აბჯარს აჯიღასავით, ჩემში მთავარი სული გადარჩა და ხელებისა ძალმიძს სავსავი.
მხარში შეუდგე დაღლილ არსებებს, ჩემს შემდეგ თვით ის დიდ სამყაროც ჩაიკმენდს ხმას და არ იარსებებს.
ჩემს ხანაში რომ ზარავდა მრავალს... მე ეს სამზეო უკვე მეყოფა, მასთან მე უკვე ვამთავრებ დავას. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |