მინდია არაბული - ბებერი ხევსურის წუხილი

დღეს სასწაულებს ვმართავ ნამდვილი

შეუნდობი და შეუწყნარები,

ჭალის პირს მარტო ვარ დავარდნილი

და მწარე სული მხდება წვალებით.

მაგრამ არ ვტოვებ მაინც ხმალ-დაშნას,

ვხრავ ლაგამ-აბჯარს აჯიღასავით,

ჩემში მთავარი სული გადარჩა

და ხელებისა ძალმიძს სავსავი.

დრო-ჟამს აბჯარი უნდ ავყარო,

მხარში შეუდგე დაღლილ არსებებს,

ჩემს შემდეგ თვით ის დიდ სამყაროც

ჩაიკმენდს ხმას და არ იარსებებს.

აღარ შეზარავს ჟამი ჩემს ყოფას,

ჩემს ხანაში რომ ზარავდა მრავალს...

მე ეს სამზეო უკვე მეყოფა,

მასთან მე უკვე ვამთავრებ დავას.