მანანა ფრუიძე - ვდუმვარ ხანდახან...

ვდუმვარ ხანდახან, 

მებუტება დაღლილი ბაგე,

"ეხლა სადა ხარ,

ვისი სულის სამყაროს აგებ?",

თვალნათლივ ვხედავ,

მეურჩება მაინც გონება,

ვერაფერს გბედავ,

მავსებს ეჭვი და დაღონება.

არადა ვიცი, მაგრამ 

მაინც ვფიქრობ და მიჭირს,

არ მჯერა ფიცი,

კაცთა ნდობის დავკარგე ნიჭი.

"იქნებ ერთი ხარ?!" -

არ მგონია, ყველა ერთია,

"ვითომ ღმერთი ხარ?!" -

შეუმცდარი მხოლოდ ღმერთია.

ვდუმვარ ხანდახან,

გავუყუჩდე სიყვარულს უნდა,

"ეხლა სადა ხარ? " -

ჩემს დუმილში მომეხმე, მსურდა.