ტარიელ ხარხელაური - ვერარა გარგე ტირილით...

ვერარა გარგე ტირილით,

ვერცრა ლექსების წერითა,

ვერც მზედ ჩამოგსვი ცის ზურგზე,

დამდნარი კალმის წვერითა.

ვერ დაგიხურე საძვალე,

ვარსკვლავიანი ჭერითა,

ამევსო მთვარის საწოლი,

შუბლი ტკივილთა მტვერითა.

რაც უფრო შენსკენ მოვიწევ,

ვცარიელდები შენითა,

ვერ აგიყვავე ჭრილობა,

ჯავრისგან დაფქულ ენითა.

შენ ამადევნე სამყაროს,

მოურჩენელი სენითა,

ყველაფერს შეგუებული,

დროს ვატორტმანებ ქშენითა.

ჩემფერი დამხვდა საწუთრო,

ერთიმეორეს ვშვენითა,

დღესთან ქარებით ვსაუბრობ,

ღამესთან ნისლთა ფენითა.

ვერ გაგალაღე სიკვდილიო,

ჩემი წაქცევის ცქერითა,

სად წახვალ, ყველა ბილიკი, -

მე ვარ დაჭირხლულ წვერითა.