მამუკა წიკლაური - დასასრული

გაბრწყინებულა სალომე მზის უკანასკნელ სხივით,

გადაუვლია სიყვარულს, გულების ჟივილ-ხივილს,

გადაუვლია სიყვარულს - დიდი არწივის ყივილს.

* * * * * * *

სულ ცოტა დარჩა დასასრულამდე,

ცოტაც და, ჩვენს მზეს სული ამოუვა;

მდინარეებიც გაჩერდებიან, - დავიქანცეთო, -

დაიჩივლებენ;

ჩვენი ქარებიც დაიძინებენ,

ჩვენი სარკმლებიც ჩაღამდებიან.

ყველაფერი ჩათავდება, ჩანავლდება, ჩაქრება...

მეხსიერებაც, რასაც ჟამისგან

განწირულები თავს ვაფარებდით;

მეხსიერებაც - სადაც დევნილნი,

ცივ და წვიმიან ამინდებში ვიყუჟებოდით;

მეხსიერებაც რკინის ფარცხით ჩაიფარცხება.

არ შეგეშინდეს! მზე ჩაქრება, მთვარეც ჩაქრება,

მდინარეებიც გაჩერდებიან,

ვარსკვლავებიდან ძირს ვეშვებით, არ შეგეშინდეს!

* * * * * * *

გაბრწყინებულა სალომე მზის უკანასკნელ სხივით,

გადაუვლია სიყვარულს, გულების ჟივილ-ხივილს,

გადაუვლია სიყვარულს - დიდი არწივის ყივილს.