მურმან ლებანიძე - კაბა-სამოსი ქალს არ აჩენდა...

კაბა-სამოსი ქალს არ აჩენდა, -

ხორციელებას მისას ჩქმალავდა;

კაცების ჯოგი მას არ ამჩნევდა,

სხვა ქალებისკენ ბილიკს ჰკვალავდა.

წვიმდა ზღვაზე და დუღდა ბურუსი,

ზედ არ უცქერდნენ ბეჩავს კაცები,

და მთელი კვირა ჰქუხდა ხურულში

თითბრის ჯაზი და ძგერდა "ტანცები".

მაგრამ ხვალის დღე სხვაგვარად სჯიდა:

მზემ დაიძახა ერთ დილას "ჭიტა";

ზღვისპირ გაიძრო მან თვისი ჯვალო

და საკაცეთმა თვალები სჭყიტა...

ოჰ, თითქოს თივას ავარდა ალი, -

ის იყო მკვრივი, ის იყო ნორჩი, -

ფანტასტიკური ის იყო ქალი

და სალოცავი ზედ ესხა ხორცი...

ხოლო მან,  ვინც "ტუს" ამ დილით მოჰყვა,

ვინც მაგ სხეულის იცოდა ფასი,

მოხვია მკლავი, შეახო ლოყა

და ქალს გულდაგულ შეუძღვა ზღვაში...

და შეჰყვნენ წყვილად მიქცევას ზღვისას,

მზით გაჯერებულ ზღვას მიჰყვნენ ცურვით...

და კაცთა ჯოგი გასცქერდა სხვისას

ბედნიერებას ჭმუნვით და მდურვით.