მარი თინაშვილი - ღვინობისთვე

ალვებს ვუყურებდი.

ცამდე აწოწილი, იდგა ეს ივლისი

სიცხით დახუთული.

გახსოვს შემოდგომა?

ჩემთან რთველში მყავდი,

ვაზი რომ დავკრიფეთ ყურძნით დახუნძლული.

მერე მდინარეზე ჩვენებს გავეპარეთ,

მერე მე შენს მკერდზე ვნება დავამსხვრიე,

წითლად  დაიმორცხვა შენმა თეთრმა კაბამ

მე კი ამ სიმორცხვის

ჩარჩო დავანგრიე.

თმაში აგიხლართე ჩემი სიყვარული,

იდგა ღვინობისთვე და მეც მაჭარივით,

ისე დაგეწაფე, როგორც წყალს მწყურვალი

დრო კი გაგვქცეოდა თანაც ლაჩარივით.

გუშინ დაგინახე, ქუჩას მოკირწყლულზე

როგორც იქ  ბროსეზე, და მზეც ანათებდა.

მე კი ახირებულს დამრჩა ეს ლექსები

და მძიმე ცოდვებად თავის გამართლება.