ფეხმძიმობა
|
როს მიაკითხავ წმიდა ალაგებს, თითქოს იერი ეცვლებათ ტაძრებს, წმიდა მამათა ძვალშესალაგებს, მღვდელმთავართა და მეფეთა საძვლეს.
ხატება შენი ვეღარ გვიცვნია, წარსულის სუნთქვა ესდენ სიცხადით საუკუნეა არ განგვიცდია.
საღვთო სინედლის გულში აღმზვრელი, თუ ნახევარძმა პარსიფალისა, დიდგორს მოსული ვინმე ტაძრელი,
გრაალის მცველი ღვთისგან ცხებული, თუ საიდუმლოდ ათონის მთიდან თორნიკესავით დაბრუნებული.
კურთხევის ძალა შორს გამიზნული, როს მოგვეძალა დიდვაჭრის ადლით დუშმანი ჩვენში შემოხიზნული.
და მიეფარა ღრუბელს უფალი, შენ აღიმართე ვითა პირველი დაშრეტილ რწმენის ჭირისუფალი.
გიპყრა მახვილი რვალთა მლეწავი და აგიტაცა როგორც ბოძალი დუშმანის ძვლებში დასახვეწარი.
შეწყვილებულო სიმტკიცით კლდესთან და ეძიებდი ჭეშმარიტებას, ვითა ტარიელ დაკარგულ ნესტანს.
ერშიც ზრახვანი აღძარ ვნებისა, როს განაახლე მინავლებული ხმა ეროვნული თვითშეგნებისა.
აზრთა განწყობას უცვალე ფერი, ხელწერა შენი გულს დაამჩნიე, ახალ ხარისხზე ასწიე ერი.
ვითარცა მეხი ცათა მკვეთელი, ჯიუტი თმენის ზღუდე მისეტყვა ზღვა საგუბარის დასცა კედელი.
ცეცხლს რომ უნთებდნენ გულში ასულებს, შლეგებს მოვგავდით მოყმენი ცხრანი, ვეფხვთან სარკენლად ველად გასულებს.
ყველამ გაიგოს, ყველამ უწყოდეს, რადგან ჩვენც შევტრფით თავისუფლებას, ჩვენადვე თავი ხამს გვეყუდნოდეს.
ისევ ქაჯთა ჰყავთ გამომწყვდეული, კვლავაც ზვაობენ მტერთა დასტანი, უტიფრობს შხამი მათგან ნთხეული.
როს გულისსწორის სახელს აბოდებ, ვიცი, რა, ვიცი იმის ხელმყოფელს უშრეტი ცეცხლით დაანაფოტებ.
ქაჯეთს მიხტომა ნახონ ჯიქური, მაშინ იხილონ დუშმანის თავი უწმინდურ სისხლით გადათხიფული.
და ქარიშხალი ზღვებზე მქუხარი, კვლავ გაიელვებ სიმართლის ფარით, რწმენის სამკლავით და საფუხარით,
დაემკვიდრები ხალხში მითივით, ზეაღმართულო ჩვენს ეპოქაში, მიქელანჯელოს კუშტ დავითივით.
დაუსაბამო სიტყვის მხმობელო, უკიდეგანო ასტრალურ ზღვაში, დემონთა ხროვის დამამხობელო,
ვაჰ, თუ ძალები შემომელია, თუმცა მარადში ვარ თანამდგომი, ავთანდილობა ერთობ ძნელია.
საქმენი ქველნი არ დამიგმია, მაგრამ სვებედის საწყისთა მძებნელს, ერთი ამბავი ვერ გამიგია:
როს ჩამოგეჭრა ხმა ედემისა, მოყვასისაგან რად განისაჯე, ღირსო უკვდავთა დიადემისა.
როს გიმზადებდა ხვედრს არ ასაცდენს, რადგან განგებას რომელი უყვარს მასვე მოუვლენს სასტიკ განსაცდელს.
ეკალ-ბარდებში სიკეთის მთესველს, ჭორის ღვართქაფმა გადაგიარა და როს აგივსეს ძმარით ფიალა არ აიცდინე სასმელი ესე;
როცა მაცდური გვიდგას საჭესთან, რომ სიამაყე, აქ რომ მბრძანებლობს, მათხოვარია იმ სოფლის ბჭესთან,
გატიალდება როგორც საპყარი, როს აღმოჩნდება, რომ ამგვარ სტუმარს ზეცაში არ აქვს თავშესაფარი,
ჭეშმარიტებას ვინც არ იმშვილდებს, შეუპოვარი ბრძოლების შემდეგ ვინაც ვერ ჰპოვა სულის სიმშვიდე,
ვინც ვერ დაიცხრო ღელვა გულისა, ზიარებამდე ვინაც ვერ წარსთქვა საგალობელი სინანულისა. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • მერაბ კოსტავას პოეზია |
