შირაქის ველზე მივდივარ - ხალხური პოეზია

(ფშაური სატრფიალო)

შირაქის ველზე მივდივარ,

უკუღმ მაბრუნებს ქარიო,

სულთა პეპელა შამამხვდა,

წითლით ჭრელნი ჰქონ მხარნიო,

ნადობის კაბას ვაფერე,

ღმერთო, დამწერე ჯვარიო!

საფშაოდ გამაემართა,

გამუაყოლენ თვალნიო.

ავდეგ და მენაც წამოვედ,

ლურჯაი მყვანდა ჩქარიო,

ნადობის სახლთან ჩამოვხე,

კართაკე დამრჩა თვალიო;

ნადედობ გამამეგება,

ნამტირალევი არიო,

მოიდა კითხვა დამიწყო:

„როგორ გავიდა ცხვარიო?“

„ცხვარი კი კარგა გავიდა,

ჩემ ნადობ როგორ არიო?“

„შენ ნადობ როგორ იქნება,

ორის კვირეის მკვდარიო"?!

ჩამამეხოცნეს ხელ-მუხლნი

შუბლზე დამასხა ნამიო:

„ეგემც არ გეთქვა, დედაო,

თავს დამქცევიყვნენ ცანიო,

ისივ ის გეთქვა - გათხოვდა,

წავიდა, ქმართან არიო,

ერთხელ ხომ მაინც ნახავდა

დაწუხებული თვალიო...“

წამოვედ გაჯავრებული,

ცრემლით დავრეცხენ გზანიო,

გულზედამც დამცა ხანჯარი,

ტყვიას დაეფქვა ძვალიო,

ანამც დამლევდა არაგვი,

ადევებული წყალიო,

ან ზოვიმც ჩამამიტანდა

როცა ჩამოვლენ მთანიო;

ან კლდეზემც გადამაგდებდა

ლურჯაის ფეხის ქარიო;

ფეხქვეშამც ჩამეშლებოდენ

საფშავლონ, ვიწრონ გზანიო...