გივი ალხაზიშვილი - ამ კედლის იქით...

ამ კედლის იქით, დიდ ოთახში, ლარნაკი რომ დგას,

ვერ გამიგია, ღამღამობით, მღერის თუ მოთქვამს.

აქამდე აღწევს უცნაურად დახშული ხმები,

ვარდი სურნელით მაგრძნობინებს: შენსავით ვხმები.

ოთახის ჰაერს შეუცნობელ ბგერებით დაღლილს -

კვლავინდებურად ენატრება სიტყვების სახლი:

რადგან ჰაერსაც, ჰაერსაც კი სათქმელი სტანჯავს,

დაეძებს სიტყვას - მარად უთქმელს, არსად რომ არ ჩანს.

ძველი ლარნაკის გახელილი წყლიანი თვალი,

ალბათ ჩემსავით აღსავსეა უსიტყვო მთვარით.

ჩემი ფესვებით ვიწოვ ღამეს და ძალას ვიკრებ,

მაგრამ ეს ღამე ვარსკვლავების ყვავილებს მიკრეფს.

ვეხმიანები კედლის იქით ჩაკეტილ სივრცეს,

რომ უსახლკარო  ბგერებს სიტყვა სახლივით მივცე.