პაოლო იაშვილი - ზამთარში

ჩემი ოთახი ცისფერია, ნაზი ფერია,

ცისფრად მორთული დაგიხვდები, გააღე კარი;

ლოდინის წუთი დღეს ისეთი მშვენიერია -

ვით პირველ კოცნის, პირველ კოცნის ჭაბუკი ქმარი.

რად დაღალულა ყვავილები ვენერას მკერდით,

მზის სიხარული ჩემს ფანჯარას რად ერიდება?

შიშით გადავშლი, ერთმანეთს რომ წერილებს ვწერდით,

და ჩემს არსებას ძველი ალი მოეკიდება.

მტრედისფერ თოვლით ჯერ სამყარო არ დაფარულია,

მაგრამ მოსცილდა მას სიმწვანე გასახარელი!

ჩვენმა ოცნებამ გაზაფხულზე იმხიარულა,

ახლა კი მესმის: ის არ მოვა, მას ნუღარ ელი.

უხმოდ დასრულდა დღე უმზეო და მგლოვიარე.

მენატრებოდა - და გულს აღარ ეიმედება.

ჩემი ტუჩები ცივი არის, როგორც ის მთვარე

ჩემს ფანჯარაში სიკვდილივით რომ იხედება.