რაინერ მარია რილკე - დაკარგულო სიყვარულო...

შენ იმთავითვე 

დაკარგულო სიყვარულო,

მოხვალ აროდეს,

არ ვიცი რა გსურს, რომელ

სიმებს გამოვკრა ხელი;

აღარც კი ვცდილობ,

აზავთებული მომავლიდან

გიგრძნო გუმანით.

ჩემში მდუმარი დიდებული

სურათი ყველა, უკვე ნაცნობი

მთა-ბარი შორი,

ქალაქები, ციხე-კოშკები,

ხიდები და

გზის უეცარი შემობრუნება,

ოდესღაც ღმერთთა ძალისხმევით

აღმოცენებულ ქვეყანათა

ძალმოსილება:

შენს წარმოსახვას მიასკეცებს,

გამირბი თუმცა.

შენ ხარ წალკოტი, 

ო, რა იმედით შევყურებდი

უცხო ბაღნარებს.

ღია სარკმელიც მაიმედებდა, -

შემომხვდებოდი ანაზდად თითქოს

ჩაფიქრებული. ქუჩაბანდებშიც

ახლახანს ჩავლილს აგდევნებივარ,

ხან ვიტრინებიც ჯერ ისევ

შენი ანარეკლით

ბრუდახვეულნი, ჩემს უეცარ

ხატს ირეკლავდნენ

შემკრთალნი შიშით. ვინ იცის, გუშინ

ისევ იმავე ეულმა ჩიტმა გაიხმიანა

საღამო ხანს მე და შენ შორის?