გრიგოლ აბაშიძე - საამო მოგონება

დილის ცვარი, ია-ვარდი

შევაზავე მელნად ყველა,

საწერელად ცის ლაჟვარდი,

ქაღალდად თვით ცისარტყელა,

კალმად მოვჭერ სხივი მზისა,

კალმის ტარად შუქი მთვარის,

მოვიპოვე მადლი ცისა,

ტკბილნი ჰანგნი მხიბლავ ქნარის,

რომ ალბუმში გულ-ამძგერი

ლექსი ტრფობით ჩამეწერა,

რომ ქებითა მშვენიერის

ნორჩი გული ამეძგერა,

არ მოვსტყუვდი - რაც დავსწერე

აღტაცებით წაიკითხა,

მომიბრუნდა პირ-მცინარე,

“გიყვარვარ?” - ის დამეკითხა,

ვერ დავსძარი ენა, ვერა,

ამ კითხვამა გამაოცა,

“გმადლობს - მითხრა - შენი ვერა,”

მომეხვია და მაკოცა!...