ხოხობზედ - ხალხური პოეზია

შატილს მოიდა ხოხობი,

გულ-დიდად დაჯდა ჯარზედა,

შვიდნი მოზარდნა წიწილნი

არწივის ნაბუდარზედა;

შვიდ-თავ ფრანგულებ უყიდა,

შვიდ-თავ შააბა ტანზედა,

შვიდ-თავ ხირიმებ უყიდა,

დაჰკიდა შვიდსავ მხარზედა,

საფშაოდ გამაისტუმრა, -

შვილნი, მშვიდობით გზაზედა.

ახადს, გოდერძის ციხეი,

მოგიხდენ თენებაზედა,

ცოტა ხან როგორ არ გასძელ,

ქვამც ნუ გდებია ქვაზედა;

იქით ქალ გამაიყვანეს,

მაჰყავთ, მოსტირის გზაზედა.

შამახვდა თხის ტყავიანი

ამბავი ჰკითხა ჭკვაზედა:

„ - ე ქალ საითღა მოგყავისთ,

ცრემლ რო ჩამოსდის თვალზედა.“

„ - ე ქალ ახადით მოგვყავის,

შატილს ჩამოვსვამთ ჯარზედა;

მაგის საქმარეც აქა გვყავ,

გაზდილი ალვის ტანზედა“.

„ - ვაჰმე, რა ონა გიქნავისთ

ლაშარის ჯვარის ყმაზედა!

თუ თქვენ ეგ წაგაყვანინოთ

წვერიმც ნუ მსხია ყვაზედა,

შინამც თუ მივალ ცოცხალი,

სწორნიმც ნუ დამსმენ ჯარზედა.“

შვიდ ქისტმა, ერთმა ფშაველმა

გაიკრეს ხელი ხმალზედა.

შამეეტია ფშაველი

შვით-თავ თავ მასჭრა წამზედა,

შვიდსავ მარჯვენა ააჭრა

ერთის ამლათის ხანზედა,

შვიდსავ იარაღ აჰყარა

სუ ქალს აასხა ტანზედა:

ქალი შინ გამააბრუნა,

მამას მიჰგვარა კარზედა,

წაიღე მარჯვენეები

ციხეს მიაკარ თავზედა;

ჩემს ნაქნარს სახელს ნუ იტყვი

ვიქნოდეთ და-ძმობაზედა,

შინამდე გამოგყვებოდი,

მოსისხლენი მყვან გზაზედა.

შვილნი შინ ვერარ მოგივლენ,

დარჩნენ მათურის მთაზედა,

დახოცნა თადიასურმა

ერთის ამლათის ხანზედა,

ლუდი ადუღე, ხოხობო,

შვილთ რიგი უყავ თავზედა,

ბოროტის გამწარებულმა

გული დასცოდი ქვაზედა.