ილია ჭავჭავაძე - ალექსანდრე ჭავჭავაძე

მისი ლექსი შვებით, ლხენით

ხან მეჯლისში შეჰფრინდება,

გულს ჩაეკვრის, ჰლაღობხ, ჰხარობს,

გამღერებს და ამღერდება;

ხან ღონდება ნაზ ქალსავით

უიმედო სიყვარულით,

ხან იფეთქებს ჭაბუკსავით

და განდევნის სევდას გულით;

ხან ბუჩქებში მიმალული

ჰზის მარტო, ვით იადონი,

შეჰყეფს ვარდსა გულსაკვდავად

ტრფობის ისრით განაწონი;

ხან ჰრბის ველად, მარტო ჰგალობს

უდაბნოში, ვითა მწირი,

შეჰკვნესს შავ ბედს ქვეყნისასა,

ქვეყნისათვის ანატირი;

ხან დაჰყურებს ნაღვლიანად,

დაფიქრებით გოგჩის ტბასა

და ემდურის მწვავის მოთქმით

დაუნდობელ დროთ ბრუნვასა.