ჯემალ აჯიაშვილი - წლები

წლები, რომელიც სადინარმა შესართავს შერთო,

კვლავ დიან წრიდან გასაღწევად და გასაკრეფად,

ჩამომხობილა ზეციური ბანი და ერდო

და ფრთები ჩვეულ სიმსუბუქეს გრძნობენ ნაკლებად.

ალბათ, სანთელი სასახლეში დროებით ენთო, -

გადაქცეულან სივრცეები რკინის საკნებად,

მხოლოდ შენ იცი ერთადერთმა, უფალო ღმერთო,

რა ძვირად უღირთ ანგელოზებს ეს გასაგნება.

ყოფიერების მარწუხებში უნდა გავება, -

კვდება სიცოცხლე უოცნებოდ და უკვდავება;

და სულიც - ზეცას მოწყვეტილი და ქვადქცეული -

ხდება მსახური ქვეყნიური ზნის და ადათის, -

სიმკვრივეს ერთვის ხელოვნება - ბავშვის სხეული

და ღმერთის ნაცვლად ხელოსნების ხელში გადადის...