ლადო ასათიანი - სპარსელ ასულს

საღამოს, როცა შუქთა შურდულით

ათინათინდა ვარსკვლავთ ჭავლეთი,

შენ შემეფეთე და ჩამჩურჩულე:

აღმოსავლეთი, აღმოსავლეთი.

საიდან გაჩნდი, საიდან მოდი,

შენი ამბავი გავიგო მინდა.

მე პოეტი ვარ და ქუჩის ლოთი,

შე კი მაისის ვარდივით წმინდა.

რა გინდა ჩემთან, პირველყოფილი

სუნთქვა გათრთოლებს უცხო კაცისა,

თუ სისხლი გხიბლავს კეთილშობილი

რუსთაველის და სააკაძისა?

მე თბილისიდან გაქცევა მსურდა,

შენ კი თბილისში ჩამოხველ, ქალო,

ვინ მოგასწავლა ანთებულ გულთან,

ფერეიდნულო ალმასის თვალო?

საით იყავი, ან ვინ გიყვარდა?

მითხარი რამე, მიამბე რამე!

მერე წავიდეთ, ჩამოვჯდეთ მტკვართან

და გავათეთროთ თბილისის ღამე.

მე - შთაგონებით მთვრალი და ხელი,

გეტყვი, რა იყო ჩვენი წარსული,

შენ მოიღერე ჯეირნის ყელი

და გამაგონე შენი სპარსული.

ლამაზო ხანუმ, სპარსეთის მოხველმ

შენ კი წააწყდი ვიღაცა ოხერს

და მასთან ჰპოვე ერთობა სულთა.

ახლა ერთია ჩემი სურვილი:

გახელებული ტრფობის წყურვილით

შენზე ოცნებით კაეშნიანი.

ვნახოთ ირანი და თეირანი,

ფერეიდანი, ძველი თავრიზი,

იქ მიმიყვანე მუდამ მტირალი

შენი მიჯნური უცხო დავრიში.

და, როცა, მოვკვდე, სიკვდილი იცან,

უკანასკნელად კვლავ გამახარე…

მოსძებნე ჩემი სამშობლო მიწა

და დამწვარ გულზე გადამაყარე.

დადგება მაშინ მთვარის საათი,

წუთით ვარსკვლავნიც დაიძინებენ,

ჩვენი რუსთველი, თქვენი საადი

ჩემს სამარესთან იშაირებენ.

მე წამოვდგები, კვლავ აენთება

ცის ლაჟვარდებში ვარსკვლავთ ჭავლეთი,

მე ხელებს გავშლი და შეერთდება

დასავლეთი და აღმოსავლეთი…