ხალხური პოეზია - ლეკები

ის მამაძაღლი ლეკები

ალაზანს ჩამოსდიანო,

ჩამოივლიან სოფლებში,

ცოცხივით ჩამოჰგვიანო.

სულ მიწას ჩასცქერს პირკუპრი,

სახე აქვს რკინის ფერიო,

ტანით მცირეა, დაბალი,

გაწყდომაზე აქვს წელიო.

ჩხუბში ავნია რჯულძაღლნი,

იარაღს უძევთ ხელიო,

თუ გააჯავრე, ერიდე,

ტყვია იციან ცხელიო...

სატევარს ენით გალოკვენ,

გახდება უფრო მჭრელიო.

ბალღი რო დაებადებათ,

უნდა შაუკრან წელიო, -

სწორი გამახყვეს მხარ-ბეჭი,

არ დასცინოდეს მტერიო,

თოშიან წყალში გაღბანენ,

ჯანი ექნება მრთელიო, -

უყვარდეს თავის სამშობლო -

ომში - თოფი და ცხენიო.