მურღვა არდოტელი - ამ მთებში როგორ ვიქნები...

ამ მთებში როგორ ვიქნები...

თოვს... მარტოობა მეძნელა,

აღარც დუმაცხო - თბილისი,

აღარც შენ, ჩემო ენძელა...

შორსა ხარ, მოგონებებში

კელაპტარივით ილევი,

ხან თვალებს შემომანათებს

ცა - სევდით ნამტირალევი,

თეთრი არაგვის ნაპირი

ლუთხუბის გზებით მთავრდება

და სული - ფხოვის აპრილი

ლექსებად ამოავდრდება,

შენი ალალი ღიმილი

როდესაც გამახსენდება,

მთვარეს ჩამოვგლეჯ ღილივით,

სულში კვლავ ლურჯად თენდება.

აქ მთათა მარტოობაა,

მრუმე საწუთროს დილემი,

ცას ლოკვენ ხეთა რტოები,

ყვირის ქორბუდა ირემი.

შენ როგორა ხარ, ქალშავავ,

ჩვენები ხომ არ გხვდებიან?

მზით დაღალული დღეები

თქვენს მოლოდინში კვდებიან.