გელა დაიაური - ჯიხვო, რამ მაგკლა

ჯიხვო, რამ მაგკლა, რქიანო,

ლამაზო, კლდეთა ჯიშისა,

უდროოდ რამ ჩაგიღამა,

სველი თვალები, გიშრისა,

უდროოდ რამ ჩაგიმუხლა,

გრძელი ფეხები ისრისა,

უდროოდ რაად დასტოვე

პიტალო კლდენი, ფიცრისა,

ცისკარზე მქროლმა ნიავმა

მუხთლობა ხომ არ იცისა,

იქნება შურთხმა დაგათრო,

ან ჩანჩქერების კისკისმა.

ან იქნებ არწივ გიმუხთლა,

ადრე ხომ ხშირად გიძმისა,

ბრალია შენი დაკარგვა

ძმასავით მძიმედ მიმძიმსა.

„არც შურთხმა მამკლა, არც წყალმა,

არცარას არწივ მიშლისა,

ცრემლით ბოინობს ჩემს თავზე,

ნიავი ბალანს მიშლისა.

მუხლმაგარმ მამკლა ვაჟკაცმა,

ფერი ჰქონიყვა ნისლისა,

ხმა შურთხის ზარი მეგონა,

მასპინძელია ცისკრისა

ფოლადის წრიაპნ გასხმული,

ნაპერწკლად ელვას ისვრისა,

ვეფხვისა გული ჰქონიყვა,

არ მატარები შიშისა

არწივის თვალი ჰქონიყვა,

ჩოხა ფერ სცმიყვა ქვიშისა,

ქუჩისფერტარა „ვინტოვკა“,

არ ამცილები ნიშნისა,

თოფის ხმა მეხი მეგონა,

დავგორდი შვილი სიპ-კლდისა,

რქები კლდეთ ჩავაჯახჯუხე,

ნაზარდებს სიკვდილ მიგლისა

ყველამაც მამკლა, არც რამაც,

მამცემ არა ვარ ფიცისა,

მე სილამაზემ დამღუპა,

დანდობამ ეგრე იცისა.