კორნელი სანაძე - გელათში

შეფარებია მთებს დროთა ჩრდილი,

წარსულში გიწვევს ფიქრი თავნება,

და თეთრი ტაძრის მხრები გაშლილი

ცად ატყორცნილა ოქროს ალვებად.

და ეზოს-ზურმუხტ მოლით დაფარულს,

ვეფერებოდი გრძნობით მამათა -

თვალი მოვკარი ღვთისნიერ ქალწულს,

მოდიოდა და შემომანათა.

მოდიოდა და… ვნახე, გავოცდი,

მშვენება მისი ლოცვად გაისმის,

თითქოს დავითის ლანდი გაცოცხლდა,

კლდემით, ეშხით და სიდარბაისლით.