გტკივა, ფრანჩესკო, ისევ გტკივა, - რა გიხარია, - ღრუბლებს რომ აჰყევ მაღლა-მაღლა და აიზარდე, - განქარდა სულის სიწრფოება, დიდი ხანია და ჯვარცმულ დღეებს შეაცივდა ზამთრის სიზანტე.
გაგტანჯავს მიწა, ზეცის საქმეს ვიდრე იზამდე, ჯერაც მყარად დგას მღვიმეებთან ეშმის გალია და ისევ შორი მანძილია შენს ასიზამდე.
მოგვწყურდა სისხლის ფორიაქი და აბორდაჟი; იღვრება ოქრო ცისკიდურზე - მზე დანადნობი,
ღრუბლებს აჯერებს საფირონთან ლურჯი ტატნობი და უფლის თვალი დასთამაშებს მშობლიურ ასიზს... |