ეს იყო წელი ოცდაცხრამეტი, გემთა მლეწავი და გამრიყავი, როცა დავკარგეთ ჩვენ ერთმანეთი და დამნაშავე ჩვენვე ვიყავით.
და ზღვაში შავი ჩაწვნენ ნაღმები... გულის წამღებად სცრიდნენ ღრუბლები, გრიგალიც ჰქროდა გულისწამღები.
და მრისხანებას სცდიდა ცელისას. ოცდაცხრამეტი, ოცდაცხრამეტი ბევრს აიწონის შემდეგ წელიწადს.
გადაყოლილი ცეცხლსა და დემონს. როცა დავკარგეთ ჩვენ ერთმანეთი, სამარადისო წამებავ ჩემო.
და დასავლეთში ფრთები გაშალა. როცა ჩამოჰკრავს ბრძოლების ზარი და ომის ღმერთებს შახსნეს ავშარა.
სიჩუმე სცემდა გარუჯულ ძარღვებს, წამოდგნენ ლურჯი კრეისერები, ზღვა გააპე და ეძებდნენ ნაღმებს.
ცაც ჩამოწვა და სისხლი წაიცხო. ასე დამთავრდა ოცდაცხრამეტი და მეორმოცე ასე დაიწყო. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |