შოთა ნიშნიანიძე - ამურთან გამოთხოვება

ჩემს პატარა ბიჭობაში წლები მახსოვს დიდებული,

ერთი მეგობარი მყავდა სამტროდ გადაკიდებული.

მხრებზე სცემდა კულულები,

როგორც ოქროს ბულულები,

პაწაწინა სალამურში დაემწყვდია ბულბულები.

წისქვილებში დაძვრებოდა, ქორწილებში ათენებდა,

თვალებში და ნაწნავებში თრთოდა ციცინათელებად.

პაწაწინა ფრთები ჰქონდა, მშვილდ-ისარიც პაწია,

ტანი ისრით დამიცხრილა, სალამურად მაქცია.

ზოგს ჭრილობა დაუწყლულა, ზოგს მანანით მობანა,

ზოგს შორიდან ეთამაშა კუკუ-დამალობანა.

დაფრინავდა ისრის კონით - ღვთაებრივი ფიჩხით,

კაფანდარა, ტიტლიკანა, ონავარი ბიჭი.

მოდი, კიდევ გამაბრუე შენი ფრთების შხუილით,

თუნდაც მხოლოდ დაპირებით, თუნდაც მხოლოდ ტყუილით.

ერთხელ კიდევ შემასწარი მაგ ღვთაებრივ ზუზუნს,

ერთხელ კიდევ დამასიზმრე ამორძალის ძუძუ.

. . .

რა იქნება, ეგ ისარი ერთხელ კიდევ სინჯო,

შე ცუღლუტო, შე ვერაგო, საძაგელო ბიჭო.