გიორგი ლეონიძე - ოქროს წვიმა

როცა წვიმა აპრილისა ტყეებს აზანზარებს,

გაფოთლილი ცისარტყელა ყვითლად დაიკოკროს,

მაგონდება:

თავს ვუშვერდით პირქაფიან ღარებს

და გვჯეროდა სქელ ქოჩრებზე დაგვდიოდა ოქრო!

ირმის ძუძუ შხაპუნებდა, მინდვრებს ესეოდა,

ცისარტყელა ბრიალებდა, ვით ხოხობის ყელი;

ჩვენ კი ოქროს ხუჭუჭები სიზმრად გვეზრდებოდა,

მაგრამ სიზმრებს თან გადაჰყვა ყრმობა საყვარელი.

ეხლა აღარ ერეკება იაგუნდებს წვიმა,

აღარც ყვითლად იღებება გასაფხულზე თმები;

ჩვენი სოფლის ორღობიდან, სადაც თოვს და ცივა,

აქეთიქით გავიხვეტეთ ღამის მეხრეები!

- სად ხართ, ჩემო ცანგალებო, ცეროდენა ძმებო!?

წვიმამ პირი მოიქაფა, დუღს ღარები სავსე,

გამოვცვივდეთ თავშიშველა, ისევ მივეგებოთ!

მოგუგუნე ქარიშხალებს ვუშვერთ ეხლა თავსა,

თმაა ცეცხლით და ნაცარით გარუჯული ხავსი;

ის წვეთები ოქროული იყო სისხლის წებო!

დღეს ახალი ცისარტყელა ცაზე დაიჭიმა,

მკლავი მაგარ, მაგარ, მაგარ, ჩაქუჩი და ურო!

დააცეცხლე!

რომ სიცოცხლე ყველგან გავახუროთ;

ჩვენი ოფლის ოშხივარით მოგვყავს ოქროს წვიმა!