თემურ ჩალაბაშვილი - დარეჯან ბატიაშვილს

შენი ლექსი ჩემი სულის მალამოა,

შენს საქებრად მინდა ყელი მოვიღერო,

ეგ ბაჯაღლო მაგ გულიდან არ ამოვა

და მეც მინდა მგოსნეულად მოგიმღერო.

საკუთარი მოგიღობავს კარ-მიდამო,

შენი მთა გაქვს, შენი ტყე და ქარაფები,

ეხარბებათ შენი ბედი ამის გამო,

პოეტი ვარ! - ამბობ - მეტი არაფერი.

ვინც დაგკარგა, მან სანაცვლოდ რა იპოვა,

ვის ეძებდი, როცა ბედი კართან გება,

გაფრენილი გრძნობა უკან აღარ მოვა,

მტრიანიც ხარ, რადგან ნიჭი გემტერება.

ყველა ვარდზე უვარდესო, დაო ჩემო,

გაფრენილ წლებს არც ნანობ და კიდეც ნანობ,

ეგ სახელი რა ხანია ავიჩემე -

სხვა ფერების და ლექსების ფიროსმანო.